M'n bezoek aan de beurs gisteren heeft me 2 pareltjes opgebracht. Geen Impala SS 427, wel wat ander moois
.
Enerzijds de "Garnet red" 1969 Chevrolet Camaro RS Z/28, van Highway 61. Dit was in 1969 trouwens de
meest begeerlijke Camaro van allemaal.
Na amper 2 jaar kreeg de Camaro reeds een grondige make-over, met nieuwe spatborden, deurpanelen,
achterpanelen, grille en achterlichten. Deze ingrepen gaven de Camaro een agressievere look.
In deze Camaro zijn 2 van de 3 beschikbare optiepakketen door de molen gehaald. Enerzijds heb je het
Rally
Sport-pakket,
te herkennen aan de verborgen koplampen, de zwarte grille in V-vorm, en het luxueuze interieur. Anderzijds heb je dan het
Z/28-pakket (= de race-georiënteerde Camaro-lijn), te herkennen aan de standaard "Cove-induction"-motorkap.
Dit model was uitgerust met een 302 C.I. Small Block V8 motor (niet de snelste), goed voor 290 pk.
Nog enkele foto's, omdat ie zo mooi is
.
De Camaro's op de achtergrond worden later nog uitgebreid voorgesteld.
_______________________________________________________________________________________________________________
Anderzijds de "Montero red" 1966 Pontiac GTO Hardtop voor, eveneens van Highway 61.
De modellen van de 1ste generatie (1964 t/m 1967) lagen voor velen aan de grondslag van het Muscle Car-tijdperk.
GTO was een trim-pakket voor de Tempest/LeMans-lijn in '64 en '65. Pontiac had als GM-divisie namelijk een verbod om
motoren, groter dan 5,4 liter, in te bouwen in middenklasse modellen. Er mochten geen grotendeels op prestatie gerichte
auto's gebouwd worden binnenin dit concern. Dit obstakel werd omzeild door de "grotere motoren" in te bouwen in 'n model
dat in grote serie gebouwd kon worden, nl. de Tempest. In 1966 werd het verhoogde prestatiegerichte GTO-optiepakket als
Pontiac GTO alsnog een apart model, met een ander onderstel dan de Tempest.
GTO staat voor
Gran
Turismo
Omologato (alias "The Great One"). Ferrari 250-puristen waren hier uiteraard niet mee opgezet.
Ook in de rest van Europe waren de meningen verdeeld. De term GTO was immers voorbehouden voor productiewagens die
voor de autoracerij in deze klasse bestemd zijn. Eigen aan de GTO waren de "gestapelde" koplampen & de luchtinlaat op de
motorkap.
Deze GTO was uitgerust met een 389 C.I. Tri-Power V8-motor, met 3 dubbele Rochester-carburatoren, alles samen goed
voor 360 pk. Deze motor behoorde tot de sterkste motoren die de Amerikaanse auto-industrie toen kon leveren.
Men trachtte de klant ook te verwennen met een luxueus sportief interieur met kuipzetels, en een dashboard in echt
fineerhout.
De GTO van '66 was enorm succesvol, met bijna 97000 verkochte exemplaren, een productierecord voor welke Muscle
Car dan ook. Vanaf 1968 nam de Firebird de populariteit van de GTO stilaan over.
Nog enkele foto's als afsluiter.
Grtz