Modelautoforum.nl

Weer een indrukwekkende machine Mis alleen de dames in de tijgerpakjes

Ricardo schreef:Mis alleen de dames in de tijgerpakjes

Daar heb je wel een punt .

Zoals vorige keer aangekondigd, stel ik jullie graag weer eens een Mustang voor.
En wat voor één : de "Grabber orange" 1970 Boss 302 (Highway 61).


De Boss is ontworpen door Larry Shinoda, destijds de enige persoon die voor 2 verschillende autoconstructeurs
wagens ontworpen heeft. Zo is de beste man ook verantwoordelijk voor GM's vermaarde '63 Chevrolet Corvette
"split window" Sting Ray.
De naam Boss verwijst simpelweg naar de toenmalige directeur van Ford, Bunkie Knudsen, die de opdracht tot
ontwerp van dit raspaard gegeven had. Shinoda sprak z'n baas aan met "boss", vandaar.


Vanaf 1969 kreeg de Mustang een grondige make-over, daar Ford ook high-performance modellen wilde bouwen.
Toch behoren deze modellen nog tot de eerste generatie, die liep van 1964 t/m 1973. Deze wending binnen het
Ford-concern had ook als doel de dalende verkoopcijfers wat op te krikken. De Shelby's verkochten erg goed in
die periode; de krachtige, gemoderniseerde opvolger van het oude model Mustang moest beter doen.
Voor een Pony Car kwam de wagen wel erg dicht in de buurt van een sportwagen, mede door z'n relatief kleine
motor die snel toeren maakte, de nodige pk's produceerde, en licht van gewicht was. In feite was de Boss 302
de sportvariant van de Mustang.
Een ander bekend optiepakket was de Boss 429. Dit was meer de Muscle-variant. Er was nog een derde pakket,
de Mach 1. Deze varianten breng ik later nog onder de aandacht, want die staan ook in de uitstalkast.


Het model was bewapend met een krachtige, prestatiegerichte 5-liter motor, die speciaal gebouwd was voor
deelname aan de SCCA/Trans-Am Series. Ford wilde de strijd aangaan met Chevrolet, wat resulteerde in de
titel voor constructeurs in 1970.
De letterlijke motor achter dit succes was een 302 C.I. "Small Block" V8, goed voor 290 pk. Deze 302-motor
werd toen ook aangeboden als optie voor de eveneens door Larry Shinoda getekende gave Mercury Cougar
Eliminator.

Uiteraard waren de straatversies van de Boss 302 niet zo snel als hun racebroeders, maar qua bochtenwerk
trokken beide uitvoeringen zich evengoed uit de slag (de straatversie zelfs iets beter).

Bij het model van '69 zaten de koplampen helemaal aan de buitenkant van het front, met daartussenin de
grille. In 1970 kreeg de Mustang een wat minder agressieve look, en werden de koplampen nu in de grille
geplaatst, met kieuwen aan de buitenkant (bij de modellen van '64, '65 en '66 zaten deze kieuwen juist
aan de binnenkant).

Deze kieuwen waren in feite valse luchtinlaten met een uitsluitend decoratieve functie. De voorspoiler
was aangebracht ter verbetering van de aerodynamica.

In 1970 sprak men niet langer van een Fastback als carrosserievariant, maar van een Sportsroof. Wat ook
opvalt zijn de zijdelingse zwarte hockeystrepen.

Als schoeisel werd de wagen veelal voorzien van chromen Magnum 500-velgen; ze passen deze wagen als
gegoten.

Een Mustang-stijlkenmerk achteraan de wagen wat bewaard bleef, waren de 3-dubbele achterlichten, en
de tankdop in het midden.

De optionele lamellen aan de achterruit waren 'n typisch jaren '70 accessoire. De spoiler was geen optie.


Van de Boss 302 werden ruim 6000 exemplaren gebouwd, en is tegenwoordig erg populair & gewild. De
concurrentiestrijd met de Chevrolet Camaro Z/28 zette zich gewoon verder.





De volgende update wordt weer een grote, met 3 generaties Dodge Charger .

Grtz

De Bossen waren gewoon baas in die tijd! En zeker qua looks!

Machtig mooi dat Grabber Orange, en HW61 heeft hier weer een knaller van een model neer gezet.

Weer een bruut van een Amerikaan in zo'n typisch jaren 70 kleur. Leuke achtergrond info

Dit is een wagen waarmee je gezien mocht worden ! De reclame slogan in de jaren '70 luidde terecht:
En zo te zien aan de foto's heeft HW61 goed werk geleverd. Toffe update !

mooie wagens

maar mustangs (de nieuwere) kom je (te)veel tegen om US car meetings :p

tch blijft dit een mooi model!

Heerlijk model om te zien en weer leuk leesvoer over de geschiedenis van de auto Lijkt het trouwens zo, of zit de rechterkoplamp (foto 5) er niet helemaal goed in?

Ricardo schreef:Lijkt het trouwens zo, of zit de rechterkoplamp (foto 5) er niet helemaal goed in?

De koplamp blijkt inderdaad niet helemaal goed op z'n plek te zitten. Was me nooit eerder opgevallen.
Dergelijke onvolmaaktheden zijn niet vreemd aan de Highway 61-modellen. Gelukkig is ie voor de rest
piekfijn in orde.

Hele dikke Mustang weer!

Gaaf model.
Ook in een leuke kleur.

Dikke stang en deze is altijd de boss boven de Chargers hoor

Ik dank iedereen weer voor de leuke reacties op de Boss Mustang .

Het heeft enkele maanden geduurd, maar hier is dan eindelijk de beloofde Dodge-update.
Het leek me dan ook leuk de verschillende generaties Charger eens onder de loep te nemen.

Van links naar rechts zie je :
1) 1966 Dodge Charger 426 Hemi (ERTL Authentics, 1 of 1000)
2) 1968 Dodge Charger R/T 440-6 Magnum (ERTL Authentics/Supercar Collectibles, 1 of 504)
3) 1971 Dodge Super Bee 440-6 Magnum (ERTL Authentics)


Met de Charger zette Dodge de eerste stappen op de markt van de middelgrote sportwagens, en had met de Plymouth
Barracuda & de Ford Mustang te duchten concurrenten in dit segment. De achterwiel aangedreven Charger moest ook
een jong publiek aanspreken, en tegelijkertijd Chrysler's wagenpark verjongen.


Deze eerste generatie Charger (1966-1967) was tevens het ultieme antwoord van Dodge op de mega populaire Pontiac
GTO. Dodge hoopte te bereiken wat met de Coronet niet lukte, nl. de GTO het vuur aan de schenen leggen.
Uiterlijk was de Charger ook gebaseerd op de Coronet (in feite was de Charger de fastback-versie van deze Coronet).
De strategie die Ford's Mustang zo'n succes maakte, werd ook hier toegepast: zoveel mogelijk onderdelen recupereren
uit andere modellen, om de kosten te drukken (de Mustang bevatte veel componenten uit de Falcon & Fairlane). De
derde generatie Coronet (1965 t/m 1967) fungeerde als het ware als donorwagen.


De carrosseriestijl was de zogeheten Fastback-stijl (dak loopt stelselmatig schuin af naar de achterkant van de wagen),
een in die periode erg in trek zijnde stijl, vanwege de aerodynamische eigenschappen.


Opvallend aan de achterkant was de lichtrail die zich quasi over de ganse wagenbreedte uitstrekte; dit kenmerk werd in
het 2de deel van de jaren '60 als extreem stijlvol beschouwd.


De wagen was tamelijk populair; het brede scala aan keuzemotoren droeg hiertoe bij. De kers op de taart, de Hemi-
motor van Chrysler, verscheen wel pas 6 maanden na de introductie van de Charger op de optielijst.
Van de 39600 wagens die in 1966 van de band rolden, waren er slechts 468 uitgerust met de 426 C.I. Hemi (425 pk;
van 0 naar 100 km/u in 6,5 seconden).


Het interieur was verfraaid met de nodige chromen accenten. De kuipzetels zorgden voor het nodige comfort. De
toerenteller was optioneel.


Om deze Charger af te ronden nog een leuk feitje: dit was het enige Charger-model dat in de jaren '60 een Nascar-
titel won (onbetaalbare reclame); 18 overwinningen bezorgden Dodge de wereldtitel der constructeurs in 1966,
mede dankzij de befaamde Hemi-motor.

De tweede generatie (1968 t/m 1970) bracht 'n volledig hertekende Charger, die heden nog steeds beschouwd wordt
als één der mooiste spierballenauto's; een pure Amerikaanse krachtpatser, snel, luid & agressief (een Muscle Car met
de looks van een Muscle Car).
Deze Charger was toen het sterkste Dodge-model. De MOPAR ("Motor Parts", een term voor alle Chrysler-modellen en
onderdelen) uit 1968 was het meest gegeerd.


Van de 68er Charger zijn er 96108 gebouwd. De R/T (wat staat voor Road/Track) is het high-performance pakket van
Dodge. De film Bullitt (met z'n beroemde achtervolgingsscène) gaf de wagen extra publiciteit.


De voorkant, met afgestompte neus & verborgen koplampen, oogde erg agressief. De zwarte grille uit één stuk droeg
daartoe bij.
Het deel van de grille dat de vacuüm bediende koplampen verbergt, schuift omhoog zoals een kantelpoort.


Bij de achterkant sprongen direct de dubbele lichten in het oog, tegen een immer zwarte achtergrond. Ook opvallend
was de verzonken achterruit, zoals we die eerder ook bij de 1966 Pontiac GTO zagen.


Eén der keuzemotoren op de nog steeds uitgebreide optielijst was de 440-6 Magnum "Big Block" V8, goed voor 375 pk.


I.v.m. z'n voorgangers uit '66 & '67 had het 68er model een meer basic interieur; zo moest de sjiekere tapijtbekleding
plaats ruimen voor "alledaagser" vinyl.


Mensen die het niet zo begrepen hadden op de zogenaamde MOPAR's, hadden hun eigen omschrijving voor deze term:
Mostly Old Parts And Rust. Inventief volkje, die Chrysler-opponenten .

Tot slot, de Super Bee. De Charger van 1971 was leverbaar in 6 varianten; de Super Bee was er daar één van, en tevens
één der laatste echte MOPAR-Muscle Cars met grote motor.
De Super Bee was feitelijk dé goedkope High-Performance wagen, zoals de R/T, maar dan met minder oog voor luxe.
Beide varianten waren enkel in 1971 verkrijgbaar.


De verborgen "Hide-a-way" koplampen waren één der opties uit de allesbehalve uitgebreide optielijst; men kon ook
opteren voor de "Chin" voorspoiler. De chromen grille kon desgewenst mee gespoten worden in de kleur van de auto.


De achterlichten waren eveneens volledig met chroom omrand. De integrale "Go Wing" achterspoiler was wederom
optioneel.
Bij de bumpers had men dus de keuze uit chromen exemplaren enerzijds, of bumpers in carrosseriekleur anderzijds.


De wagen had de Fastback-carrosserievorm. Wat ook opviel, was het ontbreken van de tochtraampjes. De "dog dish"
wheelcaps vormen een aangename afwisseling met de bekende MOPAR Rally-velgen waarmee het model veelal was
uitgerust.
Door z'n Colaflesvorm leek de wagen langer dan z'n succesvollere voorganger; optisch bedrog, de wagen was zelfs
enkele inches korter!


De Charger van '71 was wel breder dan z'n predecessors; daardoor oogde ie wat imposanter. De wagen deelde ook
dezelfde zijdelingse strepen met de R/T, de andere meest bekende Charger-variant.


In het zwarte motorkapgedeelte zat het Super Bee-logo verwerkt. De benaming "Super Bee" verwees naar het Super
B-platform waarop de wagen gebouwd is.
Het logo-ontwerp is ontstaan uit 'n schets, getekend tijdens een restaurantbezoek op een servet door Harvey Winn,
één van de ontwerpers bij Dodge toen.


Deze wagen was wederom voorzien van de 440-6 Magnum "Big Block" V8, waarvan het vermogen wat opgewaardeerd
was naar 385 pk.


Het witte interieur steekt erg mooi af tegenover al dat blauw (bright blue).


Met 5054 verkochte Super Bees is deze auto best zeldzaam. De derde generatie bleef in productie tot 1974.

Nog enkele groepsfoto's om deze mega update af te sluiten. Hopelijk heeft ie gesmaakt .




De Dodge Coronet waarvan sprake was, is ook in mijn verzameling present. Die hebben jullie nog tegoed van me.

Een prachtige update weer. Mooie foto's van de prachtige chargers, toch wel één van mijn favoriete auto's. Het lees en kijk plezier in dit topic duurt voort

Dat moet een gave tijd geweest zijn daar in amerika met zulke wagens op de weg.