Ik dank iedereen weer voor de leuke reacties op de Boss Mustang
.
Het heeft enkele maanden geduurd, maar hier is dan eindelijk de beloofde Dodge-update.
Het leek me dan ook leuk de verschillende generaties Charger eens onder de loep te nemen.
Van links naar rechts zie je :
1) 1966 Dodge Charger 426 Hemi (ERTL Authentics,
1 of 1000)
2) 1968 Dodge Charger R/T 440-6 Magnum (ERTL Authentics/Supercar Collectibles,
1 of 504)
3) 1971 Dodge Super Bee 440-6 Magnum (ERTL Authentics)
Met de Charger zette Dodge de eerste stappen op de markt van de middelgrote sportwagens, en had met de Plymouth
Barracuda & de Ford Mustang te duchten concurrenten in dit segment. De achterwiel aangedreven Charger moest ook
een jong publiek aanspreken, en tegelijkertijd Chrysler's wagenpark verjongen.
Deze eerste generatie Charger (1966-1967) was tevens het ultieme antwoord van Dodge op de mega populaire Pontiac
GTO. Dodge hoopte te bereiken wat met de Coronet niet lukte, nl. de GTO het vuur aan de schenen leggen.
Uiterlijk was de Charger ook gebaseerd op de Coronet (in feite was de Charger de fastback-versie van deze Coronet).
De strategie die Ford's Mustang zo'n succes maakte, werd ook hier toegepast: zoveel mogelijk onderdelen recupereren
uit andere modellen, om de kosten te drukken (de Mustang bevatte veel componenten uit de Falcon & Fairlane). De
derde generatie Coronet (1965 t/m 1967) fungeerde als het ware als donorwagen.
De carrosseriestijl was de zogeheten Fastback-stijl (dak loopt stelselmatig schuin af naar de achterkant van de wagen),
een in die periode erg in trek zijnde stijl, vanwege de aerodynamische eigenschappen.
Opvallend aan de achterkant was de lichtrail die zich quasi over de ganse wagenbreedte uitstrekte; dit kenmerk werd in
het 2de deel van de jaren '60 als extreem stijlvol beschouwd.
De wagen was tamelijk populair; het brede scala aan keuzemotoren droeg hiertoe bij. De kers op de taart, de Hemi-
motor van Chrysler, verscheen wel pas 6 maanden na de introductie van de Charger op de optielijst.
Van de 39600 wagens die in 1966 van de band rolden, waren er slechts 468 uitgerust met de 426 C.I. Hemi (425 pk;
van 0 naar 100 km/u in 6,5 seconden).
Het interieur was verfraaid met de nodige chromen accenten. De kuipzetels zorgden voor het nodige comfort. De
toerenteller was optioneel.
Om deze Charger af te ronden nog een leuk feitje: dit was het enige Charger-model dat in de jaren '60 een Nascar-
titel won (onbetaalbare reclame); 18 overwinningen bezorgden Dodge de wereldtitel der constructeurs in 1966,
mede dankzij de befaamde Hemi-motor.
De tweede generatie (1968 t/m 1970) bracht 'n volledig hertekende Charger, die heden nog steeds beschouwd wordt
als één der mooiste spierballenauto's; een pure Amerikaanse krachtpatser, snel, luid & agressief (een Muscle Car met
de looks van een Muscle Car).
Deze Charger was toen het sterkste Dodge-model. De MOPAR ("
Motor
Parts", een term voor alle Chrysler-modellen en
onderdelen) uit 1968 was het meest gegeerd.
Van de 68er Charger zijn er 96108 gebouwd. De R/T (wat staat voor
Road/
Track) is het high-performance pakket van
Dodge. De film
Bullitt (met z'n beroemde achtervolgingsscène) gaf de wagen extra publiciteit.
De voorkant, met afgestompte neus & verborgen koplampen, oogde erg agressief. De zwarte grille uit één stuk droeg
daartoe bij.
Het deel van de grille dat de vacuüm bediende koplampen verbergt, schuift omhoog zoals een kantelpoort.
Bij de achterkant sprongen direct de dubbele lichten in het oog, tegen een immer zwarte achtergrond. Ook opvallend
was de verzonken achterruit, zoals we die eerder ook bij de 1966 Pontiac GTO zagen.
Eén der keuzemotoren op de nog steeds uitgebreide optielijst was de 440-6 Magnum "Big Block" V8, goed voor 375 pk.
I.v.m. z'n voorgangers uit '66 & '67 had het 68er model een meer basic interieur; zo moest de sjiekere tapijtbekleding
plaats ruimen voor "alledaagser" vinyl.
Mensen die het niet zo begrepen hadden op de zogenaamde MOPAR's, hadden hun eigen omschrijving voor deze term:
Mostly
Old
Parts
And
Rust. Inventief volkje, die Chrysler-opponenten
.
Tot slot, de Super Bee. De Charger van 1971 was leverbaar in 6 varianten; de Super Bee was er daar één van, en tevens
één der laatste echte MOPAR-Muscle Cars met grote motor.
De Super Bee was feitelijk dé goedkope High-Performance wagen, zoals de R/T, maar dan met minder oog voor luxe.
Beide varianten waren enkel in 1971 verkrijgbaar.
De verborgen "Hide-a-way" koplampen waren één der opties uit de allesbehalve uitgebreide optielijst; men kon ook
opteren voor de "Chin" voorspoiler. De chromen grille kon desgewenst mee gespoten worden in de kleur van de auto.
De achterlichten waren eveneens volledig met chroom omrand. De integrale "Go Wing" achterspoiler was wederom
optioneel.
Bij de bumpers had men dus de keuze uit chromen exemplaren enerzijds, of bumpers in carrosseriekleur anderzijds.
De wagen had de Fastback-carrosserievorm. Wat ook opviel, was het ontbreken van de tochtraampjes. De "dog dish"
wheelcaps vormen een aangename afwisseling met de bekende MOPAR Rally-velgen waarmee het model veelal was
uitgerust.
Door z'n Colaflesvorm leek de wagen langer dan z'n succesvollere voorganger; optisch bedrog, de wagen was zelfs
enkele inches korter!
De Charger van '71 was wel breder dan z'n predecessors; daardoor oogde ie wat imposanter. De wagen deelde ook
dezelfde zijdelingse strepen met de R/T, de andere meest bekende Charger-variant.
In het zwarte motorkapgedeelte zat het Super Bee-logo verwerkt. De benaming "Super Bee" verwees naar het Super
B-platform waarop de wagen gebouwd is.
Het logo-ontwerp is ontstaan uit 'n schets, getekend tijdens een restaurantbezoek op een servet door Harvey Winn,
één van de ontwerpers bij Dodge toen.
Deze wagen was wederom voorzien van de 440-6 Magnum "Big Block" V8, waarvan het vermogen wat opgewaardeerd
was naar 385 pk.
Het witte interieur steekt erg mooi af tegenover al dat blauw (bright blue).
Met 5054 verkochte Super Bees is deze auto best zeldzaam. De derde generatie bleef in productie tot 1974.
Nog enkele groepsfoto's om deze mega update af te sluiten. Hopelijk heeft ie gesmaakt
.
De Dodge Coronet waarvan sprake was, is ook in mijn verzameling present. Die hebben jullie nog tegoed van me.