Een Rembrandt schilder je toch niet overnieuw
Geplaatst: za 04 mar 2006 19:56
Een aantal jaren geleden ben in serieus begonnen met verzamelen. Zoals algemeen bekend is, is verzamelen een ziekelijke afwijking. Een besmettelijke ziekte die groteske vormen kan aannemen. Zo herinner ik me een bericht enige tijd geleden op internet over een oude alleenstaande verzamelaar uit wiens woning 13 containers met blikjes, verpakkingen en lege flesjes werden gehaald.
Nu zal een modelauto verzameling over het algemeen niet snel dergelijke vormen aannemen en wel omdat deze geld kost. Het beschikbare budget bepaalt toch wel erg sterk de kwantiteit en de kwaliteit van de collectie. Een beetje nieuwe 1:43 – de enige schaal waar ik wat zinnigs over weet te schrijven – kost in de winkel € 25 (Ixo) tot € 40 (Minichamps, Spark). Natuurlijk zijn er veel duurdere handgemaakte modellen van BBR, Ciemme, Red Line, Marsh of MG om er maar een paar te noemen.
Voor 2e hands modellen gelden heel andere prijzen. Als fanatieke verzamelaar koop ik niet alleen modellen die nieuw verschijnen maar ook auto’s die 5, 10 of zelfs 20 jaar geleden zijn uitgebracht. Soms heb je geluk: en oude Matra van Solido of Porsche van Quartzo heb je op ebay voor een paar euro’s in handen. De verzendkosten zijn dan veelal hoger dan de waarde van het model, dus kun je er beter een paar tegelijk kopen. Aangezien ik dit uitgangspunt consequent hanteer begint mijn verzameling toch wat ziekelijke vormen aan te nemen, aldus mijn omgeving …
Voor andere modellen moet je soms wat dieper in de buidel tasten. Een aansprekend voorbeeld hiervan zijn de McLaren F1 GTR’s van Minichamps. Deze magnifieke sportwagen heerste op de mondiale circuits in de periode 1995 – 1997 en onze Duits-Chinese vrienden brachten ze in alle denkbare sponsorkleuren uit, in gelimiteerde oplagen wel te verstaan. Vooral de behoorlijk gefortuneerde Japanse verzamelvrienden konden er niet genoeg van krijgen en de gevolgen zijn bekend. Een Mac in nieuwstaat met het originele doosje ‘gaat’ op ebay al gauw voor € 80 - € 100. Versies met de inmiddels taboe verklaarde sigaretten reclame doen niet zelden het dubbele. Een echte WEST versie zag ik onlangs van eigenaar wisselen voor een bedrag aan de andere kant van de $ 1.000. Dat is wel ruim € 800 of bijna 1.700 oud-Hollandse florijnen! Niet gek voor modellen met een oorspronkelijke nieuwprijs van rond om de 50 gulden.
Voor mij als particuliere verzamelaar een onbetaalbare prijs. Niet alleen heb ik een dergelijk bedrag er niet voor over, als ik het zou doen zou mijn verder budget ook dramatisch slinken. Immers, echtscheidingen, alimentaties en verhuizingen kosten ook een kapitaal. Gelukkig heb ik een paar van die exclusieve Mac’s weten te bemachtigen voor alleszins acceptabele prijzen. Een echte Harrods van Derek Bell, een prachtige blauwe longtail Gulf en natuurlijk Peter kox’ BMW Motorsport versie. Het zijn de parels in mijn collectie.
De winnende Ueno Clinic uit 1995 van Minichamps was geen haalbare kaart. Ze kosten zomaar € 150 - € 200, als ze al worden aangeboden. Dus kocht ik er één van Starter. Zeker geen slecht model, integendeel! Op sommige details misschien nog wel verfijnder dan de heilig verklaarde Minichamps. En voor € 60 zeker geen koopje. Inmiddels staan de zwart-grijze Ueno Clinics op internet voor rond de €20. Minichamps? Starter? Geen van beiden, het zijn modellen van Altaya en Ixo. Nette modellen, minder gedetailleerd dan van de eerder besproken fabrikanten maar zeker niet slecht. Ze zullen in de gemiddelde verzameling zeker niet misstaan.
Maar ik ben er niet blij mee! Mijn Starter versie is waarschijnlijk minder waard geworden en exclusief is hij ook niet meer. Ik vrees met grote vreze dat dit ook gaat gebeuren met de andere Macs. Op termijn misschien zelfs met al die bijzondere auto’s waarvan ik er ook enkele heb staan zoals de Minichamps Porsche 917L Martini of Stars & Stripes 956. Of mijn op 811 stuks gelimiteerde Racers Group GT3. Niet alleen Altaya of Ixo maar ook Minichamps zelf maakt zich er schuldig aan. De Dauer 962 (ook zo’n zeldzaamheid die ik dan maar van Starter heb betrokken) kwam vorig jaar ineens uit in een extra oplage van 999 stuks en de “Moby Dick” uit 1978 is er nu ook weer met andere startnummers.
De zeldzame kroonjuwelen in een verzameling worden zo gemeengoed. Het is alsof Michael Schumacher of Robbie Williams ineens naast je komt wonen. Heel leuk, maar de magie verdwijnt wel. Het fantastische van verzamelen is ook het nastreven van dat ene bijzondere of zeldzame model, het begeren van het onbereikbare. De Macs, de 917’s, de Dauers of andere meesters uit het verleden mogen nóóit meer in productie genomen worden. Een Rembrandt schilder je toch ook niet opnieuw?
Mike
Nu zal een modelauto verzameling over het algemeen niet snel dergelijke vormen aannemen en wel omdat deze geld kost. Het beschikbare budget bepaalt toch wel erg sterk de kwantiteit en de kwaliteit van de collectie. Een beetje nieuwe 1:43 – de enige schaal waar ik wat zinnigs over weet te schrijven – kost in de winkel € 25 (Ixo) tot € 40 (Minichamps, Spark). Natuurlijk zijn er veel duurdere handgemaakte modellen van BBR, Ciemme, Red Line, Marsh of MG om er maar een paar te noemen.
Voor 2e hands modellen gelden heel andere prijzen. Als fanatieke verzamelaar koop ik niet alleen modellen die nieuw verschijnen maar ook auto’s die 5, 10 of zelfs 20 jaar geleden zijn uitgebracht. Soms heb je geluk: en oude Matra van Solido of Porsche van Quartzo heb je op ebay voor een paar euro’s in handen. De verzendkosten zijn dan veelal hoger dan de waarde van het model, dus kun je er beter een paar tegelijk kopen. Aangezien ik dit uitgangspunt consequent hanteer begint mijn verzameling toch wat ziekelijke vormen aan te nemen, aldus mijn omgeving …
Voor andere modellen moet je soms wat dieper in de buidel tasten. Een aansprekend voorbeeld hiervan zijn de McLaren F1 GTR’s van Minichamps. Deze magnifieke sportwagen heerste op de mondiale circuits in de periode 1995 – 1997 en onze Duits-Chinese vrienden brachten ze in alle denkbare sponsorkleuren uit, in gelimiteerde oplagen wel te verstaan. Vooral de behoorlijk gefortuneerde Japanse verzamelvrienden konden er niet genoeg van krijgen en de gevolgen zijn bekend. Een Mac in nieuwstaat met het originele doosje ‘gaat’ op ebay al gauw voor € 80 - € 100. Versies met de inmiddels taboe verklaarde sigaretten reclame doen niet zelden het dubbele. Een echte WEST versie zag ik onlangs van eigenaar wisselen voor een bedrag aan de andere kant van de $ 1.000. Dat is wel ruim € 800 of bijna 1.700 oud-Hollandse florijnen! Niet gek voor modellen met een oorspronkelijke nieuwprijs van rond om de 50 gulden.
Voor mij als particuliere verzamelaar een onbetaalbare prijs. Niet alleen heb ik een dergelijk bedrag er niet voor over, als ik het zou doen zou mijn verder budget ook dramatisch slinken. Immers, echtscheidingen, alimentaties en verhuizingen kosten ook een kapitaal. Gelukkig heb ik een paar van die exclusieve Mac’s weten te bemachtigen voor alleszins acceptabele prijzen. Een echte Harrods van Derek Bell, een prachtige blauwe longtail Gulf en natuurlijk Peter kox’ BMW Motorsport versie. Het zijn de parels in mijn collectie.
De winnende Ueno Clinic uit 1995 van Minichamps was geen haalbare kaart. Ze kosten zomaar € 150 - € 200, als ze al worden aangeboden. Dus kocht ik er één van Starter. Zeker geen slecht model, integendeel! Op sommige details misschien nog wel verfijnder dan de heilig verklaarde Minichamps. En voor € 60 zeker geen koopje. Inmiddels staan de zwart-grijze Ueno Clinics op internet voor rond de €20. Minichamps? Starter? Geen van beiden, het zijn modellen van Altaya en Ixo. Nette modellen, minder gedetailleerd dan van de eerder besproken fabrikanten maar zeker niet slecht. Ze zullen in de gemiddelde verzameling zeker niet misstaan.
Maar ik ben er niet blij mee! Mijn Starter versie is waarschijnlijk minder waard geworden en exclusief is hij ook niet meer. Ik vrees met grote vreze dat dit ook gaat gebeuren met de andere Macs. Op termijn misschien zelfs met al die bijzondere auto’s waarvan ik er ook enkele heb staan zoals de Minichamps Porsche 917L Martini of Stars & Stripes 956. Of mijn op 811 stuks gelimiteerde Racers Group GT3. Niet alleen Altaya of Ixo maar ook Minichamps zelf maakt zich er schuldig aan. De Dauer 962 (ook zo’n zeldzaamheid die ik dan maar van Starter heb betrokken) kwam vorig jaar ineens uit in een extra oplage van 999 stuks en de “Moby Dick” uit 1978 is er nu ook weer met andere startnummers.
De zeldzame kroonjuwelen in een verzameling worden zo gemeengoed. Het is alsof Michael Schumacher of Robbie Williams ineens naast je komt wonen. Heel leuk, maar de magie verdwijnt wel. Het fantastische van verzamelen is ook het nastreven van dat ene bijzondere of zeldzame model, het begeren van het onbereikbare. De Macs, de 917’s, de Dauers of andere meesters uit het verleden mogen nóóit meer in productie genomen worden. Een Rembrandt schilder je toch ook niet opnieuw?
Mike