haha, leuk dat jullie het leuk vinden jongens. Dit topic is voor mezelf ook erg handig om te zien wanneer ik wat aan de collectie heb toegevoegd. Als ik kijk naar de allereerste foto's dan is er inderdaad behoorlijk veel toegevoegd
En nu we het er toch over hebben, hier de nieuwste aanwinsten:
Allereerst de Ferrari 166MM (met 195S motor) s/n 0026M(BBR), winnaar van de Mille Miglia in 1950. Gereden door onder andere Giannino Marzotto. Zijn vader wenste dat hij zou stoppen met het racen in die 'rare rode ootootjes'. Giannino stemde toe, en liet zijn nieuwe Ferrari blauw spuiten
Dan de Ferrari 290MM s/n 0626 (BBR). Vierde plek in de Mille Miglia van 1956 met aan het stuur niemand minder dan Juan Manuel Fangio. Het startnummer geeft de starttijd aan (6 uur dus)
Vervolgens de Ferrari 212 Coupe Export Vignale, s/n 0096E (BBR). Tweede in de Tour de France van 1951. Een prachtig voorbeeld van het bijna schattige uiterlijk dat de race Vignale's in die tijd hadden. Nog eens extra benadrukt door het karakteristieke 'baby blauw'. Maar uiterlijk kan bedriegen. Het waren zeer potente competitiewagens.
En ten slotte iets heel bijzonders. In de eerste plaats omdat het geen Ferrari is

Maar ja, ik moet toch een excuus hebben om dit model aan mijn verzameling toe te kunnen voegen, want wie kan zon juweeltje nou laten staan? Nou, dat excuus is niet eens zo heel ver gezocht, want het is een Alfa Romeo Bimotore uit 1935 (gebouwd door Veloce43 van vermoedelijk een Tron Star kit). Ontstaan in de tijd dat Enzo Ferrari, onder de vlag van zijn Scuderia Ferrari, de raceafdeling van Alfa Romeo leidde. Deze auto, waarvan maar twee exemplaren zijn gebouwd, was de eerste competitieauto met het inmiddels legendarische schild met het steigerende paard op haar koetswerk. De auto, de naam zegt het al, had twee motoren. Eentje voor en eentje achter de rijder. Ze was daarom idioot snel en haalde, met Tazio Nuvolari achter het stuur, een snelheid van meer dan 300 km/u. Twee motoren maakten de auto echter zwaar en dat extra gewicht vrat aan de banden. Eigenlijk was ze daarom geen partij voor de Zilveren Pijlen en de Auto Unions van die tijd. Maar legendarisch niettemin.
