
Een jaar of 25 geleden wist ik zeker dat ik een Mini als eerste auto ging kopen, het liep echter anders. Nu de jaren beginnen te tellen, en ik eigenlijk een beetje uitgekeken begon te raken op mijn modellenhobby, bleek de aanschaf van een 1:1 klassieker niet alleen betaalbaar, maar ook bespreekbaar. Na het corresponderen over, en het bekijken van diverse al dan niet verrotte exemplaren liepen we vorige maand tegen deze prachtige rode Cooper uit 1992 aan. Een van de laatste Coopers met carburateur en nog zonder katalysator. Open K+N filter, en dubbele roestvrijstalen DTM-auspuff zorgen voor de broodnodige decibellen. Uurtje rijden is halve dag bloedende oren, een radio zit er dan ook niet in.

Paar kleine dingetjes moeten er nog aan gebeuren (originele spiegeltjes, iets bredere bandjes voor natte rotondes, motortemperatuurmeter werkt niet naar behoren en de verstralertjes missen nog) maar een goede basis voor nog heel veel dolle pretkilometers.
Laat het voorjaar maar komen, kan niet wachten !!





Vanzelfsprekend is de eerste rode Cooper in miniatuur inmiddels ook alweer gearriveerd..
